نمایندگان زاگرس و خوزستان؛ ناکام در آغاز

مجلس یازدهم که مجلسی یکدست اصول گراست آغاز به کار کرد و در این میان نکات قابل توجهی وجود دارد که به راحتی نمی توان از آن گذشت.

نخستین و مهم ترین نکته که باید بدان اشاره کرد، ناکامی عجیب و تاریخی نمایندگان خوزستان و فراتر از آن زاگرس است. جایی که هیچ نماینده ای از خطه زاگرس و استان خوزستان در هیات رئیسه مجلس جایگاهی نداشته و شاهد یک عقبگرد در مجلس یازدهم برای مردمان زاگرس و به ویژه خوزستان بوده ایم.

این در حالی است که دوره های گذشته شاهد حضور تعدادی از نمایندگان خوزستان و خطه زاگرس در هیات رئیسه بوده ایم. از امیدوار رضایی که پای ثابت عضویت در هیات رئیسه مجلس بود تا سیدشریف حسینی و محمدعلی وکیلی.

حال سوال این است که چرا نمایندگان خوزستان در مجلس یازدهم در نخستین گام ناکام ماندند؟

چند دلیل عمده را می توان برشمرد:

نخست: یکدست بودن جریانی که به هیات رئیسه دست یافتند و میدان ندادن با سایر نمایندگان و به ویژه وکلای خوزستانی و زاگرس. این مسئله کاملا برخلاف مشی و گفتمان انقلابی این جریان است.

دوم: وابسته بودن نمایندگان خطه زاگرس به این جریان و عدم مطالبه گری قاطع از آن ها برای داشتن سهمی در هیات رئیسه. به نظر می رسد، نمایندگان ما در همین ابتدای راه مقهور قدرت همتایان خود شده اند!

سوم: وزن سیاسی و جریانی پایین بسیاری از نمایندگان این دوره خطه زاگرس و به ویژه نمایندگان خوزستان.

چهارم: نداشتن وحدت میان نمایندگان حوزه زاگرس. به نظر می رسد آن ها هیچ نقشه راه و برنامه ای برای گرفتن سهمی از هیات رئیسه نداشتند و صرفا به همان صندلی سبز بسنده کرده اند!

پنجم: نبود چهره قوی، ملی، اثرگذار و شناخته شده در میان نمایندگان خوزستان و سرزمین زاگرس.

به طور کلی باید گفت که نمایندگان ما باید تحرک و اثرگذاری بیشتری در مجلس داشته باشند و بیش از آنکه مقهور توان و لابی گری نمایندگان سایر نقاط کشور شوند، باید آن ها را مقهور توان، تلاش و جسارت خود کنند؛ در غیر این صورت، باید شاهد نمایندگانی خنثی و کم اثر و مناطق و مردمانی محروم تر از قبل باشیم.